อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑

อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑ บทหนึ่งมี ๔ วรรค วรรคหน้า ๕ คำ วรรคหลัง ๖ คำ

และมีคำรับส่งสัมผัสเพียงแห่งเดียว คือระหว่างคำสุดท้ายในวรรคที่ ๒ กับคำสุดท้ายในวรรคที่ ๓

ในอินทรวิเชียรฉันท์นั้นต้องกำหนดคำครุและลหุ โดยการกำหนดคำครุและคำลหุในคำประพันธ์นั้นไม่ได้เป็นคำบังคับสำหรับผู้แต่ง เท่านั้น แต่รวมถึงผู้อ่านก็ต้องใช้เป็นแนวทางในการอ่านด้วยเช่นกัน   โดยถ้าคำใดอยู่ในตำแหน่งของคำครุ ผู้อ่านจะต้องลงเสียงหนัก   ส่วนคำใดที่อยู่ในตำแหน่งของคำลหุก็จะอ่านโดยไม่ลงน้ำเสียงหนักเสมอ (แม้ว่าคำนั้นจะสะกดแบบคำครุก็ตาม)